Στο φουλ η κακομεταχείριση και εκμετάλλευση εργαζομένων
Στο φουλ η κακομεταχείριση και εκμετάλλευση εργαζομένων
Καθημερινή αιματοχυσία στην άσφαλτο και μυαλό δεν βάζουμε
Καθημερινή αιματοχυσία στην άσφαλτο και μυαλό δεν βάζουμε!
ΟΙΚΑΔΕ ΦΙΛΙΑΤΕΣ
ΟΙΚΑΔΕ
ΦΙΛΙΑΤΕΣ
Μας προτείνουν την συνταγή καταστροφής
….του
: Ν.Κ.
Το ΟΙΚΑΔΕ ανοίγει ένα
σημαντικό κεφάλαιο για το οποίο ο διάλογος είναι χρήσιμος, αν όχι ζωτικός, για
τις κομβικές στιγμές που ζούμε.Το ζήτημα που τίθεται είναι η εξωστρέφεια και ο
ευρύτερος προσανατολισμός της Ελλάδας.Σε τούτη
την αναφορά ακολουθείται μια ρητορική με εντυπωσιοθηρική
προσέγγιση, όπου με σειρά παραδειγμάτων οδηγεί τον Ελληνα να αναθεωρήσει την
πορεία της χώρας στον πυρήνα και στην πρωτοπορία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, με
μια περισσότερο ευρωσκεπτικιστική λογική του τύπου «η Ευρωπαϊκή Ενωση αρκεί, η
Ευρωζώνη δεν μας θέλει, και είναι κάτι υπερβολικό για την Ελλάδα».
Η αναφορά στο «Die Moldau»
του Smetana. Ο Τσέχος μουσουργός ονόμασε έτσι (στη γλώσσα του Vltava, φυσικά,
και όχι στη γερμανική εκδοχή Moldau) ένα από τα 6 υπέροχα συμφωνικά του
ποιήματα που έχουν τον γενικό τίτλο «Η πατρίδα μου», και είναι αφιερωμένο στον
ομώνυμο ποταμό της Πράγας. Ενα άριστο παράδειγμα πώς ένα μικρό έθνος μπορεί να
κάνει γνωστόν πανευρωπαϊκά και παγκόσμια τον πολιτισμό του, χωρίς να
εμποδίζεται από το ότι συνορεύει με τη Γερμανία. Η Μισιρλού (= η Αιγύπτια στα
τουρκικά…) στο «Pulp Fiction» είναι μεσανατολίτικης έμπνευσης και ίσως
προέλευσης. Είναι θέμα γούστου αν θα την επιλέξουμε. Η Ευρώπη είναι ανοικτή σε
όλα, πράγμα ιδιαίτερα αμφίβολο για τη γλυκιά αλλά περιπετειώδη Ανατολή. Είναι
σημαντικό λάθος η αναγωγή της Ευρωζώνης στη Γερμανία και της Γερμανίας στον κ.
Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και τους ομοϊδεάτες του.
Ομως εμείς δεν πρέπει να
αντιμετωπίζουμε την Ευρωζώνη σαν κάτι ενιαίο που «δεν μας θέλει». Είναι σαν να
τη χαρίζουμε σε αυτούς τους λίγους που θέλουν να μας διώξουν. Η Ευρωζώνη
αποτελείται από πολλές χώρες, και όσο ισχυρή και αν είναι μία, δεν μπορεί να
επιβάλει τη θέλησή της. Αλλά και εντός της Γερμανίας και των άλλων βόρειων
χωρών δεν είναι ενιαία και αδιαίρετη η πολιτική εναντίον μας (παρά την
ανεκδιήγητη στάση μας…). Υπάρχουν παντού μετριοπαθείς φωνές που συνήθως είναι
πλειοψηφικές.
Η σύγκριση με τη Βρετανία
και τη Σουηδία, που έμειναν εκτός Ευρωζώνης, είναι προδήλως άστοχη. Πρόκειται
για πανίσχυρες παραγωγικές οικονομίες, η πρώτη με το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό
σύστημα συγκεντρωμένο στο Λονδίνο και η δεύτερη με πρωτοποριακά σε ποιότητα και
σχεδιασμό βιομηχανικά προϊόντα. Οι χώρες αυτές δεν μπήκαν στην Ευρωζώνη γιατί,
αν έμπαιναν, θα έπρεπε ως πιο πλούσιες να δίνουν περισσότερα απ’ όσα παίρνουν.
Δεν έχουν καμία σχέση με τη φτωχή αντιπαραγωγική Ελλάδα, η οποία περίμενε τα
πάντα από την Ευρώπη.
Πρέπει να θυμόμαστε ότι ο
πληθωρισμός είναι η χειρότερη και η πλέον κοινωνικά άδικη φορολογία. Το ευρώ
δεν μας πτώχευσε. Δεν μας φταίει το σαμάρι του ευρώ αλλά το παραπαίον
γαϊδουράκι, του οποίου τα αδύναμα πόδια είναι η ελλαδική κοινωνία, η ελλαδική
νοοτροπία, η αντιπαραγωγική οικονομία, η αναποτελεσματική κρατική διοίκηση. Θα
έφτιαχναν όλα αν πατούσαμε ένα κουμπί και άλλαζε το νόμισμά μας; Δεν βλέπουμε
ότι πρωτίστως χρεοκόπησε ο τρόπος ζωής μας, ότι η εγκατάλειψη των
πατροπαράδοτων αξιών μας είχε καταστροφικά αποτελέσματα;
Στα
ψεύδη των κομμάτων η όλη τους ύπαρξη στηρίχθηκε στο πελώριο και αυταπόδεικτο
ψεύδος περί του έρωτός τους προς την δημοκρατία, ενώ ήταν πασίγνωστο ότι ευθύς
μόλις καταλάμβαναν την εξουσία παντού στον κόσμο κατέλυαν την δημοκρατία,
διαλύοντας όλα τα άλλα πολιτικά κόμματα πλην του δικού τους. Εχουνε Πομεναδούς
επί εξυπηρετήσεως μετά του αζημίωτους Άλλωστε τα κόμματα δεν περιορίζονταν στα
προεκλογικά ψέματα. Η ιδεολογία τους στηριζόταν σε ουρανομήκη ψεύδη, τα οποία
ακούγονται μεν ωραία από το ακροατήριο αλλά επιφυλάσσουν την κόλαση στους λαούς
στους οποίους επιβλήθηκαν. Τί μπορεί, λοιπόν, να γίνει με το θλιβερό και τόσο
επικίνδυνο αυτό φαινόμενο; Δεν θα πρέπει να τεθεί κάποιος αποτελεσματικός
φραγμός, τουλάχιστον στα προεκλογικά ψεύδη; Δηλαδή στις πολύ συγκεκριμένες
υποσχέσεις για τα όσα υποτίθεται ότι θα κάνουν οι επαγγελλόμενοι το πολιτικό
ψεύδος, που την επομένη των εκλογών, κυνικότατα, πετάνε τις υποσχέσεις αυτές
στο καλάθι των αχρήστων (κυριολεκτικά); Γιατί να μην υπάρχουν κυρώσεις σε ένα
τόσης σημασίας συμβόλαιο με τον λαό που πείθεται από τα ψεύδη και ψηφίζει,
δηλαδή γιατί να μην ισχύει ό,τι στα κοινά συμβόλαια (δηλαδή ακυρότητα), ακόμη και
για την μεταβίβαση ενός κοτετσιού που στηρίχθηκε σε ψευδή στοιχεία; Όπως
υπογραμμίζει και ο Nouvel Observateur, δεν πρέπει να μάς διαφεύγει ότι δεν θα υπάρξει πραγματική δημοκρατία όσο
οι πολιτικοί θα έχουν το δικαίωμα να ψεύδονται ατιμωρητί. Και μην μού
αντιπαρατηρηθεί ότι οι πολιτικοί κατά κανόνα δεν ψεύδονται, γιατί νομίζω ότι
δεν θα υπήρχε μεγαλύτερο πολιτικό ψέμα από αυτό».
Οπως
έγραψε αρχαίος στοχαστής: Ο λαός θέλει να
ακούει λόγια κολακευτικά, λόγια παρηγορητικά, εξυψωτικά της προέλευσης και της
οιονεί μοναδικότητάς του. Αλίμονο στον πολιτικό που δεν κολακεύει τον λαό.
Δεν είναι παραμύθι η Σταύρωση και η Ανάσταση του Χριστού...
Δικάστηκε από την άδικη και διεφθαρμένη και καταχρηστική θρησκευτική και πολιτική εξουσία της εποχής εκείνης, η οποία στο πρόσωπο και στο κήρυγμά του του είδε ότι απειλούνται τα συμφέροντά της.
Δεν προσπάθησε, βεβαιώνουν αυτόπτες μάρτυρες, ούτε να κρυφτεί, ούτε να διαφύγει τη σύλληψή του και δέχτηκε ήρεμα και γαλήνια το γεγονός της προδοσίας του από τον μαθητή Του, τον Ιούδα, αισθανόμενος, ίσως, μια εσωτερική πικρία.
Η παρουσία του όχλου εναντίον Του ήταν υπαρκτή και τον αποτελούσαν εκπρόσωποι της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας, πληρωμένοι μπράβοι και φανατισμένα άτομα.
Μαστιγώθηκε, καθώς η μαστίγωση ήταν σε κοινή χρήση κατά τη ρωμαϊκή εποχή κι ένα είδος βαριάς τιμωρίας για τους ενόχους.
Σταυρώθηκε και δεν υπήρξε ουδέποτε από πλευράς ιστορικής καμία ουσιαστική αμφισβήτηση σχετικά με τα γεγονότα της θανατικής καταδίκης και της σταύρωσης.
Αναστήθηκε, δεν ξέρουμε τον τρόπο, γνωρίζουμε, όμως, ότι κανένας δεν παρουσιάστηκε να αρνηθεί την ύπαρξη του κενού τάφου, αλλά κάποιοι επιχειρώντας μια "λογική" αιτιολόγηση του γεγονότος αυτού, επέλεξαν να κάνουν φθηνή κριτική και να μιλήσουν για την ύπαρξη "απάτης", την οποία δεν μπόρεσαν να αποδείξουν.
Άλλωστε μαρτυρία ατράνταχτη της Ανάστασης του Χριστού είναι οι διηγήσεις των εμφανίσεών Του μετά την ταφή του, που δεν εκφράζουν απλά κάποια πνευματική εμπειρία των μαθητών Του, αλλά είναι εκθέσεις γεγονότων, τα οποία πραγματοποιήθηκαν και βεβαιώθηκαν μπροστά σε ανθρώπους.
ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΙΚΩΝ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ
΄Εγινε "σεισμός" στις καρδιές, παρά τις απειλές!...
ΕΝΩΣΗ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΩΝ Ο.Α.Ε.Ε.ΝΟΜΟΥ ΘΕΣΠΡΩΤΙΑΣ
"Τρελάναμε" τη φύση και μας τιμωρεί ! Του π. Ηλία Μάκου
Πολλοί πιστεύουν στα μάγια, στη μαγεία και στο μάτιασμα!
Πολλοί πιστεύουν στα μάγια, στη μαγεία και στο μάτιασμα!
Του π. Ηλία Μάκου
Είναι προς προβληματισμό τα αποτελέσματα μελέτης, σύμφωνα με την οποία στην Ελλάδα το 40% των ανθρώπων, 4 δηλαδή στους 10 ΄Ελληνες, πιστεύουν στα μάγια και στη μαγεία και στο μάτιασμα, σε δεισιδαιμονίες δηλαδή, εξ' ου και οι χάντρες στο κορμί!
Η μελέτη, που διενεργήθηκε από το Οικονομικό Τμήμα του Πανεπιστημίου της Ουάσιγκτον και δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό περιοδικό «PLoS One», συμπεριλαμβάνει στοιχεία από πολλές χώρες παγκοσμίως.
Ενδεχομένως να είναι πιο πολλοί (!) στην Ελλάδα, απ' όσους καταγράφηκαν, αυτοί, που πιστεύουν σε μαγικές "συνταγές" ζωής, καθώς κάποιοι να απέφυγαν να το δηλώσουν για διάφορους λόγους.
Για τα ευρωπαϊκά δεδομένα θεωρείται το υψηλότερο ποσοστό το 40% των Ελλήνων, που ανέφεραν πίστη στα μάγια και στη μαγεία (το ίδιο ποσοστό περίπου έχει και η Τουρκία), ενώ στη Σουηδία μόνο το 9% απάντησε θετικά, αλλά σε παγκόσμια κλίμακα δεν είναι, αφού στην Τυνησία, για παράδειγμα, ανέρχεται στο 90%.
Ωστόσο σε διεθνή επίπεδο ένα δισεκατομμύριο άτομα (!) αναγνωρίζουν μαγικές πρακτικές, με την άποψη αυτή να συναντάται, με μικρή, όμως, διαφορά, περισσότερο σε αμόρφωτα και οικονομικά υποβαθμισμένα στρώματα σε σχέση με τους μορφωμένους και τους ευκατάστατους, όπου και εκεί δεν είναι μικρά τα ποσοστά!
Βασικά συμπεράσματα της μελέτης είναι ότι η μαγεία απαντά σε όλα τα κοινωνικο-δημογραφικά επίπεδα και η έκτασή της ή και αντίθετα η περιορισμένη απήχησή της, έχει σχέση με πολιτισμικά, θεσμικά, ψυχολογικά, θρησκευτικά και άλλα κριτήρια.
Αν και πάντοτε, από τα πανάρχαια χρόνια, τα μάγια και η μαγεία ήταν κομμάτι στις δοξασίες λαών, αυτό τελικά, που μπορεί να καταλάβει κανείς, είναι ότι ειδικά στις μέρες μας, όπου, υποτίθεται, πως τα κάθε μορφής επιστημονικά και τεχνολογικά επιτεύγματα μάς έχουν "εκτινάξει" στα ύψη της προόδου, ο σύγχρονος άνθρωπος νιώθει "ξεκρέμαστος", απογοητευμένος, απροσανατόλιστος, ας μη συζητήσουμε εδώ τα αίτια αυτής της κατάστασης, είναι πολλά και ποικίλα, και αναζητά οπουδήποτε, αδιάκριτα, σανίδα ψυχικής λύτρωσης.
Μη ξέροντας τι να κάνει και προς τα που να στραφεί αποτινάσσει και ποδοπατά παραδοσιακές αξίες. Και βλέπουμε ότι το κοινωνικό οικοδόμημα, που έχει στηθεί με άτακτη συναρμολόγηση ηθικών κανόνων, σείεται συθέμελα, καθώς έχει μετατραπεί σε μια απέραντη φυλακή!
Οι δεισιδαιμονίες ευδοκιμούν και αποκτούν κυριαρχική επιρροή και εγκατάσταση στη ζωή, όταν οι άνθρωποι αντιμετωπίζονται όχι ως πρόσωπα, όχι ως ζωντανές παρουσίες, που μπορούν να μεταμορφωθούν και να μεταμορφώσουν, αλλά ως ατομικιστικά κατασκευάσματα με διασπασμένη ακεραιότητα, μέσα σε δυαλιστικά και διαλυτικά σχήματα , που εκ των πραγμάτων τους ωθούν στα όρια της σχιζοφρένειας.
Όταν υπάρχουν, ακόμη, άνθρωποι να βλέπουν τα μάγια και τη μαγεία σαν φυσική και λογική κατάσταση, σημαίνει ότι δεν αυτοπροσδιορίζονται με τον τρόπο, που τους αξίζει, και δεν τοποθετούν τον εαυτό τους στη θέση, που του ανήκει.
Τα μαγικά φαινόμενα, που δημιουργούν πρόσκαιρες ψευδαισθήσεις και αφύσικες υποσχέσεις και ελπίδες χωρίς αντίκρισμα και εκπλήρωση, παραβιάζουν, απ' όπου και αν προέρχονται, την αξιοπρέπεια του ανθρώπου και καταργούν μια βασική λειτουργία του: Την εσωτερική ελευθερία.
Η πορεία του ανθρώπου προς την ευτυχία, προς ό,τι είναι δικαίωμα και επιδίωξή του, έχει αναγκαία προϋπόθεση, κόντρα στις προλήψεις, που είναι ασφυκτικά δεσμευτικές, την εσωτερική ελευθερία. Μέσα από το ισόρροπο ζύγισμα ιδεών και πεποιθήσεων, μέσα από συλλογισμένο και όχι ασυλλόγιστο συλλογισμό ο άνθρωπος καλείται να χαράξει δρόμο ευθύνης.
Το ζούμε στην εποχή μας: Όπου και όταν παρατηρείται αναστολή ή καταπάτηση της εσωτερικής ελευθερίας, της ελευθερίας της καρδιάς, πολύ γρήγορα διαπιστώνεται κατάπτωση του ανθρώπου.
Το ήθος και όχι η ηθική, η απαλλαγή από σκοτισμένες, βίαιες και παράλογες κρίσεις και επιλογές, θα μας προφυλάξουν από το να γίνουμε "τροφή όρνεων".
Και το πράγμα είναι δύσκολο, γιατί δεν χρειάζεται απλά αλλαγή διάθεσης, αλλά αλλαγή νοοτροπίας και ταυτόχρονα αντίληψη του τι κρύβεται πίσω από τα φαινόμενα. Μόνο έτσι στην ολιγόστιγμη τούτη ζωή μας θα αποτινάξουμε τον τρόμο και τον πόνο από μέσα μας και θα νικήσουμε τους πειρασμούς μας, που μας οδηγούν, πολλές φορές, σε ακραίες καταστάσεις και στο μηδενισμό, που φυτρώνει σαν σπόρος μέσα μας και κλαδώνεται σε όλη την ύπαρξή μας.
Πηγή: Εφημερίδα Political