ΣΤΟ ΦΙΛΙΑΤΙ - ΘΕΣΠΡΩΤΙΑΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΟ ΥΠΕΡΟΧΟ ΚΛΙΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΚΑΙ ΚΟΥΒΕΝΤΙΑΖΟΥΝ ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ.ΕΙΝΑΙ ΛΟΙΠΟΝ Η ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΣΑΣ ΝΑ ΕΠΙΣΚΕΦΤΕΙΤΕ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΚΑΙ ΝΑ ΑΠΟΛΑΥΣΕΤΕ ΤΑ ΑΞΙΟΘΕΑΤΑ,ΤΙΣ ΛΙΧΟΥΔΙΕΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΜΕΖΕΔΕΣ,ΤΑ ΓΝΗΣΙΑ ΚΑΙ ΣΠΙΤΙΣΙΑ ΦΑΓΗΤΑ,ΠΟΤΑ ΚΑΙ ΑΝΑΨΥΚΤΙΚΑ.Ο ΞΕΝΩΝΑΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΠΑΝΤΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ.

Εδώ να στέλνετε τις ανακοινώσεις σας

radiofiliati@yahoo.gr

Translate

ΟΙΚΑΔΕ ΦΙΛΙΑΤΕΣ

 

ΟΙΚΑΔΕ ΦΙΛΙΑΤΕΣ

Μας προτείνουν την συνταγή καταστροφής

….του :  Ν.Κ.



















Το ΟΙΚΑΔΕ ανοίγει ένα σημαντικό κεφάλαιο για το οποίο ο διάλογος είναι χρήσιμος, αν όχι ζωτικός, για τις κομβικές στιγμές που ζούμε.Το ζήτημα που τίθεται είναι η εξωστρέφεια και ο ευρύτερος προσανατολισμός της Ελλάδας.Σε τούτη  την αναφορά ακολουθείται μια ρητορική με εντυπωσιοθηρική προσέγγιση, όπου με σειρά παραδειγμάτων οδηγεί τον Ελληνα να αναθεωρήσει την πορεία της χώρας στον πυρήνα και στην πρωτοπορία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, με μια περισσότερο ευρωσκεπτικιστική λογική του τύπου «η Ευρωπαϊκή Ενωση αρκεί, η Ευρωζώνη δεν μας θέλει, και είναι κάτι υπερβολικό για την Ελλάδα».

Η αναφορά στο «Die Moldau» του Smetana. Ο Τσέχος μουσουργός ονόμασε έτσι (στη γλώσσα του Vltava, φυσικά, και όχι στη γερμανική εκδοχή Moldau) ένα από τα 6 υπέροχα συμφωνικά του ποιήματα που έχουν τον γενικό τίτλο «Η πατρίδα μου», και είναι αφιερωμένο στον ομώνυμο ποταμό της Πράγας. Ενα άριστο παράδειγμα πώς ένα μικρό έθνος μπορεί να κάνει γνωστόν πανευρωπαϊκά και παγκόσμια τον πολιτισμό του, χωρίς να εμποδίζεται από το ότι συνορεύει με τη Γερμανία. Η Μισιρλού (= η Αιγύπτια στα τουρκικά…) στο «Pulp Fiction» είναι μεσανατολίτικης έμπνευσης και ίσως προέλευσης. Είναι θέμα γούστου αν θα την επιλέξουμε. Η Ευρώπη είναι ανοικτή σε όλα, πράγμα ιδιαίτερα αμφίβολο για τη γλυκιά αλλά περιπετειώδη Ανατολή. Είναι σημαντικό λάθος η αναγωγή της Ευρωζώνης στη Γερμανία και της Γερμανίας στον κ. Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και τους ομοϊδεάτες του.

Ομως εμείς δεν πρέπει να αντιμετωπίζουμε την Ευρωζώνη σαν κάτι ενιαίο που «δεν μας θέλει». Είναι σαν να τη χαρίζουμε σε αυτούς τους λίγους που θέλουν να μας διώξουν. Η Ευρωζώνη αποτελείται από πολλές χώρες, και όσο ισχυρή και αν είναι μία, δεν μπορεί να επιβάλει τη θέλησή της. Αλλά και εντός της Γερμανίας και των άλλων βόρειων χωρών δεν είναι ενιαία και αδιαίρετη η πολιτική εναντίον μας (παρά την ανεκδιήγητη στάση μας…). Υπάρχουν παντού μετριοπαθείς φωνές που συνήθως είναι πλειοψηφικές.

Η σύγκριση με τη Βρετανία και τη Σουηδία, που έμειναν εκτός Ευρωζώνης, είναι προδήλως άστοχη. Πρόκειται για πανίσχυρες παραγωγικές οικονομίες, η πρώτη με το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα συγκεντρωμένο στο Λονδίνο και η δεύτερη με πρωτοποριακά σε ποιότητα και σχεδιασμό βιομηχανικά προϊόντα. Οι χώρες αυτές δεν μπήκαν στην Ευρωζώνη γιατί, αν έμπαιναν, θα έπρεπε ως πιο πλούσιες να δίνουν περισσότερα απ’ όσα παίρνουν. Δεν έχουν καμία σχέση με τη φτωχή αντιπαραγωγική Ελλάδα, η οποία περίμενε τα πάντα από την Ευρώπη.

Πρέπει να θυμόμαστε ότι ο πληθωρισμός είναι η χειρότερη και η πλέον κοινωνικά άδικη φορολογία. Το ευρώ δεν μας πτώχευσε. Δεν μας φταίει το σαμάρι του ευρώ αλλά το παραπαίον γαϊδουράκι, του οποίου τα αδύναμα πόδια είναι η ελλαδική κοινωνία, η ελλαδική νοοτροπία, η αντιπαραγωγική οικονομία, η αναποτελεσματική κρατική διοίκηση. Θα έφτιαχναν όλα αν πατούσαμε ένα κουμπί και άλλαζε το νόμισμά μας; Δεν βλέπουμε ότι πρωτίστως χρεοκόπησε ο τρόπος ζωής μας, ότι η εγκατάλειψη των πατροπαράδοτων αξιών μας είχε καταστροφικά αποτελέσματα;

Στα ψεύδη των κομμάτων η όλη τους ύπαρξη στηρίχθηκε στο πελώριο και αυταπόδεικτο ψεύδος περί του έρωτός τους προς την δημοκρατία, ενώ ήταν πασίγνωστο ότι ευθύς μόλις καταλάμβαναν την εξουσία παντού στον κόσμο κατέλυαν την δημοκρατία, διαλύοντας όλα τα άλλα πολιτικά κόμματα πλην του δικού τους. Εχουνε Πομεναδούς επί εξυπηρετήσεως μετά του αζημίωτους Άλλωστε τα κόμματα δεν περιορίζονταν στα προεκλογικά ψέματα. Η ιδεολογία τους στηριζόταν σε ουρανομήκη ψεύδη, τα οποία ακούγονται μεν ωραία από το ακροατήριο αλλά επιφυλάσσουν την κόλαση στους λαούς στους οποίους επιβλήθηκαν. Τί μπορεί, λοιπόν, να γίνει με το θλιβερό και τόσο επικίνδυνο αυτό φαινόμενο; Δεν θα πρέπει να τεθεί κάποιος αποτελεσματικός φραγμός, τουλάχιστον στα προεκλογικά ψεύδη; Δηλαδή στις πολύ συγκεκριμένες υποσχέσεις για τα όσα υποτίθεται ότι θα κάνουν οι επαγγελλόμενοι το πολιτικό ψεύδος, που την επομένη των εκλογών, κυνικότατα, πετάνε τις υποσχέσεις αυτές στο καλάθι των αχρήστων (κυριολεκτικά); Γιατί να μην υπάρχουν κυρώσεις σε ένα τόσης σημασίας συμβόλαιο με τον λαό που πείθεται από τα ψεύδη και ψηφίζει, δηλαδή γιατί να μην ισχύει ό,τι στα κοινά συμβόλαια (δηλαδή ακυρότητα), ακόμη και για την μεταβίβαση ενός κοτετσιού που στηρίχθηκε σε ψευδή στοιχεία; Όπως υπογραμμίζει και ο Nouvel Observateur, δεν πρέπει να μάς διαφεύγει  ότι δεν θα υπάρξει πραγματική δημοκρατία όσο οι πολιτικοί θα έχουν το δικαίωμα να ψεύδονται ατιμωρητί. Και μην μού αντιπαρατηρηθεί ότι οι πολιτικοί κατά κανόνα δεν ψεύδονται, γιατί νομίζω ότι δεν θα υπήρχε μεγαλύτερο πολιτικό ψέμα από αυτό».

Οπως έγραψε αρχαίος στοχαστής: Ο λαός θέλει να ακούει λόγια κολακευτικά, λόγια παρηγορητικά, εξυψωτικά της προέλευσης και της οιονεί μοναδικότητάς του. Αλίμονο στον πολιτικό που δεν κολακεύει τον λαό.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Δεν υπάρχουν σχόλια: