Ο Ρασούλης βρέθηκε νεκρός στη Θεσσαλονίκη, εννέα µέρες µετά τον θάνατό του. Δεν έφυγε, όπως λέει το δημοσιογραφικό κλισέ. Κάθε άλλο. Μάλλον το κλισέ δεν υπήρξε ποτέ ατυχέστερο σαν διατύπωση. Δεν έφυγε, ήταν εκεί ο άνθρωπος, το σώµα του βρισκόταν σε σπίτι, µέρος όπου συχνάζουν ζωντανοί, και παραδινόταν στην αποσύνθεση.Πρακτικό θα ήταν να... έφευγαν οι νεκροί, αλλά κάνουν το ακριβώς αντίθετο. Μένουν εδώ, και πρέπει κάποιος να τους φροντίσει, να ασχοληθεί µαζί τους.Το µόνο σίγουρο για τη µετά θάνατο ζωή είναι πως πρέπει οι ζωντανοί να κάνουν κάτι µε το σώµα του νεκρού. Από αρχαιοτάτων χρόνων. Είναι το µόνο που ξέρουµε για τους προγόνους µας, το πρώτο πράγµα που βρίσκουν οι αρχαιολόγοι, οι τάφοι.Μπορεί να λέµε τώρα πια «έφυγε» για κάποιον που πεθαίνει, επειδή εµείς έχουµε φύγει εντελώς από τη σκληρή πραγµατικότητα της ενασχόλησης µε τον θάνατο. Κάπως καταφέραµε και τον ξεφορτωθήκαµε, αποµονώθηκε στις παρυφές της πόλης.Τον ανέλαβαν ειδικά γραφεία. Οπότε αποκτήσαµε νέες λέξεις όπως το έφυγε µέσα σε εισαγωγικά.Κι έτσι αν και ο Ρασούλης ήταν απελπισµένα παρών,γράφουµε πως «έφυγε» για να απαλύνουµε τη διατύπωση. Σκληρή µεταχείριση για κάποιον που εργάστηκε µε τις λέξεις, και δη αυτές που ντύνονται την πρόσθετη δύναµη της µουσικής.Οι εταιρείες και τα σωµατεία συγγραφέων και στιχουργών θα έπρεπε να κάνουν διάβηµα προς τις εταιρείες και τα σωµατεία δηµοσιογράφων ζητώντας µεγαλύτερη ακρίβεια στη χρήση των λέξεων, ειδικά όταν αφορούν τις βιογραφίες τους, και τέλος πάντων την αναγγελία των θανάτων τους. Θα µπορούσε να είναι µια παράγραφος στον νόµο περί πνευµατικών δικαιωµάτων.Καλά είναι τα πνευµατικά δικαιώµατα και η κατοχύρωσή τους,αλλά όταν δεν µπορείς να εξασφαλίσεις ούτε µια στοιχειώδη ακρίβεια και αισθητική στην αναγγελία του θανάτου σου, κάτι χάνεις.Θα µπορούσαν να µειώσουν λίγο τα χρόνια που ένα έργο παράγει εισόδηµα για τον συγγραφέα και τους κληρονόµους, σε αντάλλαγµα µε το δικαίωµα να καταργηθεί το ρήµα «έφυγε» από τις νεκρολογίες τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου