Μια φουρά κ'έναν κιρό ήταν δυό αδέρφια κι μια αδιρφή. Η αδιρφή σιγά-σιγά μιγάλουνι τρώγοντας ένα καρβέλ' τη μέρα, δυό καρβέλια τη μέρα,τρία καρβέλια, ένα φούρνου κ.λ.π.
Μαζώθ'καν τ'αδέρφια να σκιφτούν τι θα κάνουν.
- Πάμι να φύγουμι είπαν, γιατί η αδιρφή μας είνι Λάμια κι θα φάει κ'ιμάς. Φεύγ'ου μικρότιρους αδιρφός κι πάει στου ιξουτιρικό. Ικεί που πάει, βρίσκ' τρία λιουντάρια κι τα κράτσι κουντά τ'. Αφού έκατσι κάμπουσουν κιρό, λέει στα λιουντάρια.
- Ιγώ θα φύγου κι θα πάου στου χουργιό να ιδού τι γίνιτι. Σας αφήνου μια στάμνα μι νιρό κι αν ιδήτι οτι θόλουσι του νιρό, θ'απουλ'θήτι κι θα 'ρθήτι κουντά μ' γιατί θα κινδυνεύου.
Σ'κώνιτι, παίρν' ένα άλουγου κι έρχιτι στου χουργιό. Κοιτάει στου χουργιό δε βρίσκ' κανέναν. Πααιν' στου σπίτ' κι βλέπ' μαναχά την αδιρφή τ'. Ουί αδιρφούλη μ', που είσι; Ιδώ τους έπιασι χουλέρα κι δεν απόμ'νι κανένας, ντίπ.
- Δεν'τ'άλουγου στου κατόι κι ανιβαίν' απάν' στου σπίτ'.
- Κάτσι'δώ τουν λέει η αδιρφή τ' κ'ιγώ θα πάου να φκιάσου πίττα να φάμι. Πάρι κι τουν ταμπουρά κι βάρει να πιράσ'η ώρα.
Η αδιρφή τ'αντί να πάει να φκιάσ' πιττα, πήγι στου κατώι κι έτρουγι τ'άλουγου.
Βγαίν'ένας πουντικός κι τουν λέει.
Τι κάθισι; Η αδιρφή σ' τρώει τ' άλουγου κ' ύστιρα θα φάει κι σένα.
- Τώρα τι να κάνου; Λέει στουν ποντικό.
- Αφ'σ'ιμένα ιδώ να βαρού τουν ταμπουρά μι την ουρά κ'ισύ φεύγα.
Αφήν' τουν πουντικό να βαρεί τουν ταμπουρά κι σ'κώνιτι κι φεύγει. Μόλις έφαγι τ'άλουγου η αδιρφή τ'έψαχνι να βρεί κι τον αδιρφό. Ιδώ-ικεί, ιδώ-ικεί, τουν κινηγούσι, βρίσκ' τρείς λεύκις ου αδιρφός κι ανιβαίν' απάν'.
Αρχίζ'η Λάμια τρώει τη μία τη λεύκα. Αμπ'δάει στην άλλ'ου αδιρφός. Μόλις έτρουγι κι τη δεύτιρ'λεύκα η Λάμια, θόλουσι του νιρό στη στάμνα, κ'ου αδιρφός κινδύνιβι. Σί μιά στιγμή καταφτάνουν τα λιουντάρια.
- Σκίστι την μωρέ, λέει ου αδιρφός στα λιουντάρια.
Τήν αρπάζουν κι την έκαναν κουμάτια. Ετσ' γλύτουσι ου αδιρφός κι του υπόλοιπου χουριό έζησι καλά κ' ίμείς καλύτιρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου