Ιστορικό χωριό , 73 χλμ ΝΑ από την Ηγουμενίτσα. Το χωριό ανήκει σ΄ ένα σύνολο από χωριά που το 1750 αποτελούσαν «κράτος» -80 χωριά ήταν τότε- με 25.000 κατοίκους. Ιστορική περιοχή της Ηπείρου στο νομό Θεσπρωτίας, στις δυτικές πλαγιές των ομώνυμων βουνών.H Ιστορία ...
Το Σούλι και τα χωριά του συνοικίστηκαν μεταξύ του ΙΣΤ΄ και του ΙΖ΄ αιώνα από κατοίκους των χωριών της Θεσπρωτίας που ήθελαν να αποφύγουν την οθωμανική καταπίεση. Οι κάτοικοι εκείνοι έχτισαν τέσσερα κυρίως χωριά: το Σούλι, την Κιάφα, τη Σαμονίβα και τον Αβαρίκο. ΄Ηταν χωρισμένοι σε μεγάλες ομάδες (φάρες) και είχαν ιδιόμορφο καθεστώς διοίκησης. Υπέταξαν δηλαδή ουσιαστικά τα γύρω χωριά τα οποία ανέλαβαν τη φροντίδα για τον επισιτισμό τους, ενώ οι ίδιοι επωμίστηκαν την άμυνα της περιοχής από τους Τούρκους. Στην πράξη οργάνωσαν μια μικρή αυτόνομη ομοσπονδία.«Άμυνα και επίθεση». Από τα μέσα του ΙΗ΄ αιώνα οι επιχειρήσεις των Σουλιωτών από αμυντικές έγιναν επιθετικές. Το 1741 κατέλυσαν την τουρκική εξουσία σε πολλά γειτονικά τους χωριά. Έτσι, το 1760 είχαν ήδη την επικυριαρχία σε όλη σχεδόν τη ΝΑ. Ήπειρο η οποία τώρα λεγόταν «Παρασούλι».Η αντίδραση των Τούρκων. Στην αρχή οι Τούρκοι δεν αντέδρασαν, γιατί οι Παρασουλιώτες ήταν συνεπείς στις φορολογικές απέναντί τους υποχρεώσεις, αλλά και γιατί η περιοχή αποτελούσε ένα είδος «ουδέτερης» ζώνης ανάμεσα στους Τούρκους και στους Βενετούς. Αργότερα τους Βενετούς τους διαδέχτηκαν οι Γάλλοι οι οποίοι άνοιξαν στενές σχέσεις με τους Σουλιώτες. Το γεγονός αυτό οι Τούρκοι το θεώρησαν εχθρική πράξη. Γι' αυτό και δεν αντέδρασαν στις προσπάθειες των τοπικών πασάδων να υποτάξουν τους Σουλιώτες. Οι Σουλιώτες όμως τους αντιμετώπισαν νικηφόρα, εκτός από την περίπτωση του Αλή πασά.Σουλιώτες και Αλή πασάς. Η πρώτη εκστρατεία του Αλή εναντίον των Σουλιωτών πραγματοποιήθηκε το 1791, αλλά δεν πέτυχε. Την ίδια τύχη είχε και η επίθεση του 1792. Μονάχα η τρίτη (1802) ανάγκασε τους Σουλιώτες να συνθηκολογήσουν. Και τούτο, γιατί δεν είχαν τροφές, νερό και πολεμοφόδια. ΄Ετσι, στις 15 Δεκεμβρίου 1803 έφυγαν από τα χωριά τους και κατευθύνθηκαν άλλοι στη ρωσοκρατούμενη τότε Πάργα, άλλοι στα Τζουμέρκα και άλλοι προς το Λούρο ποταμό. Εκεί, έπειτα από παρασπονδία των Τουρκαλβανών, αναγκάστηκαν να αγωνιστούν στο θρυλικό Ζάλογγο. Όσοι σώθηκαν κατέφυγαν στο Αγρίνιο, στη Ναύπακτο, στο Μεσολόγγι και στα Εφτάνησα. Εγκαταλείπουν την πατρίδα τους. ΄Οταν άρχισε η διαμάχη Αλή και Υψηλής Πύλης (τουρκικής κυβέρνησης), οι Σουλιώτες πήγαιναν πότε με το μέρος του ενός και πότε με το μέρος του άλλου ελπίζοντας πως θα τους επιτρεπόταν να γυρίσουν στην πατρίδα τους. Ο Αλής τελικά τους έκαμε συμμάχους του και τους άφησε να γυρίσουν στο Σούλι (12 Δεκεμβρίου 1820). Οι Τούρκοι όμως, μετά το θάνατο του Αλή, στράφηκαν εναντίον τους και η προσπάθεια των άλλων Ελλήνων να τους βοηθήσουν δεν πέτυχε (μάχη στο Πέτα). Οι Σουλιώτες συνθηκολόγησαν και έφυγαν οριστικά από την πατρίδα τους (28 Ιουλίου 1821).Οι Σουλιώτες στο 1821. Οι Σουλιώτες πρόσφυγες πήραν μέρος σε πολλές επιχειρήσεις κατά την Επανάσταση του 1821 και αρκετοί από αυτούς υπεράσπισαν με σθένος το πολιορκημένο Μεσολόγγι ή έδωσαν τη ζωή τους για την απελευθέρωση της Πατρίδας.Αξιοθέατα αποτελούν:Τα χωριά Αυλότοπος, Τσαγγάρι, Κουκουλιοί, Φροσύνη, όλα σκαρφαλωμένα στις πλαγιές της Βριτζάχας και του Κορίλα.Το Λαογραφικό Μουσείο με αξιόλογα εκθέματα.
papara(z)zi
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου